Ένας απελπισμένος μπλόγκερ προσπαθεί, μετά από μέρες απουσίας από την μπλογκόσφαιρα, να γράψει κάτι κι αναζητά την έμπνευση διαδοχικά και στα οκτώ θανάσιμα αμαρτήματα. Και όλα αυτά κλεισμένος στο γνωστό Hotel Memory.
Αφλογιστία
Ξυπνάει το πρωί αργά. Έχει καιρό να γράψει. Και τώρα πρέπει. Θέλει. Στρώνεται απέναντι από την οθόνη, τα δάχτυλα ακουμπούν στο πληκτρολόγιο… Πλην όμως, τζίφος, τίποτα…
Αναζητά το φάρμακο στα ταπεινότερα των αισθημάτων…
Πάει πρώτα σ’ αυτούς που ξέρει ότι θα τον εξοργίσουν. Ελπίζει ότι ίσως τον κινήσει ο θυμός. Διαβάζει… Τα δάχτυλά του σφίγγουν σε γροθιά, χτυπάνε στο τραπέζι, στα χείλη συνωστίζονται άναρθρες κραυγές. Ούτε μια λέξη.
Το μεσημέρι επισκέπτεται τους μάγειρες… Καταβροχθίζει συνταγές, περιγραφές γευμάτων, μήπως κι η έμπνευση ανέβει από το άδειο του στομάχι. Σηκώνεται, αφηρημένος ψάχνει το ψυγείο του… Το πληκτρολόγιο γεμίζει ψίχουλα.
Είναι αναγκασμένος να κατέβει χαμηλότερα… Αναζητάει τολμηρές περιγραφές, βρώμικη γλώσσα, χυδαία ακροβατικά, όλο και πιο παράξενα συμπλέγματα… Μετά τη θλιβερή τους πτήση, λευκές σταγόνες σκάνε πάνω στη λευκή οθόνη.
Ξέπνοος, στρέφεται προς τους καλύτερους. Εδώ θα βρει το κέντρισμα, το ξέρει, είναι καλύτερος απ’ τους καλύτερους, μόνο να βρει το δρόμο για τα πλήκτρα, μόνο να έρθει η πρώτη λέξη, το ερέθισμα. Ποιος θα τον καταλάβει όμως, πόσοι θα αναγνωρίσουν την αξία του;
Πρέπει να αλλάξει δρόμο… Να γίνει σαν εκείνους τους καλύτερους, να κλέψει την εκτίμηση, το θαυμασμό του πλήθους, να γίνει περιζήτητος, να του αφήνουν σχόλια λατρευτικά, να γοητεύσει, να αγαπηθεί. Κοιτάζει την οθόνη, μόνο το πρόσωπό του καθρεφτίζεται.
Βραδιάζει. Η ώρα των πετυχημένων. Ονειρεύεται χρήματα, την αναγνωσιμότητα που αύριο θα φέρει διαφημίσεις, συνεργασίες στον Τύπο, βιβλία, μπεστ-σέλλερ, χρήματα, ναι, χρήματα… Να γράψει για τα χρήματα… Τα δάχτυλα ζητάνε να κρυφτούν στις τσέπες του.
Αργά τη νύχτα… Η οθόνη απέναντί του πάντα ανεπανόρθωτα λευκή… Δεν έχει γράψει λέξη… Πατάει τα πλήκτρα. Ακόμα μια χαμένη μέρα, γράφει.
Κοιτάζει την οθόνη και η λύπη τού δαγκώνει την ψυχή… Σβήνει τη πρώτη φράση. Κανένα νόημα, γράφει, ότι η σωτηρία ουκ εστίν…
Όλοι μοιάζουμε με έναν ηθοποιό 
scalidi said
Καλώς ορίσατε στα μέρη μας και πάλι με νέα εμφάνιση και καινούρια διεύθυνση.
scalidi said
Ξέχασα, φλογερή ακόμη και η αφλογιστία…
Αθήναιος said
Ένας μπλόγερ και τα οκτώ θανάσιμα αμαρτήματα;;!!! Τελικά δεν έχετε καθόλου καλή άποψη για τους μπλόγκερ…:-P ( Σας πειράζω)
cp said
Υπάρχει αμάρτημα «μη υπακοής – μη προσαρμοστικότητας»;
Ο μπλόγκερ που περιγράφετε αμαρτάνει μη μπορώντας να αποδώσει κατά παραγγελία.
Rayuela said
@ scalidi, ευχαριστώ για τα καλωσορίσματα και τα καλά σας λόγια.
@ Αθήναιο: καλέ μου σεφ, τα πάντα είναι ζήτημα αυτογνωσίας, αλλά εμένα μου φαίνεται εντελώς αθώος ο δυστυχής, πώς κάνετε έτσι για ένα χερογλύκανο και λίγο ψωμοτύρι! Το μόνο που τον βασάνίζει αληθινά είναι η λύπη!
@cp: ο μόνος που είχε να γράψει κατά παραγγελία, για την ακρίβεια με συγκεκριμένο θέμα, ήμουν εγώ (Hotel Memory και τα οκτώ θανάσιμα αμαρτήματα). Ο ταλαίπωρος ήρωας απλώς θέλει να γράψει, το πρέπει του είναι εσωτερική επιταγή.