Όλοι μοιάζουμε με έναν ηθοποιό

 Το κορμί σου δονεί στα θερμά παρακάλια της νύχτας

και στο βλέμμα σου ηχεί η χαρά; 

(Ν. Εγγονόπουλος, Το έβδομο τραγούδι της αγάπης)

Στον Ν.  

Στην αρχή του έρωτα, της είπε, όπως και στην αρχή των μύθων της δημιουργίας, υπάρχει πάντα ένας παράδεισος. Τόπος της αθωότητας, του εδώ και τώρα. Τρώγανε σε ένα ταβερνάκι του νησιού. Τα πιο νόστιμα μπαρμπούνια που έχουν τηγανιστεί από καταβολής κόσμου, του είπε και γέλασαν μαζί. Και σε όλες βέβαια τις ιστορίες, πάντα για κάποιο λόγο χάνεται ο παράδεισος, συνέχισε. Αγγίχτηκαν τα χείλη των ποτηριών κι εκείνοι άναψαν μαζί τσιγάρο. Όλη η ιστορία με τον παράδεισο είναι, μου φαίνεται, μια ιστορία παρουσίας και απουσίας. Είναι η στιγμή που οι πρωτόπλαστοι πιστεύουν ότι ο Θεός είναι απών, πως δεν τους βλέπει τη στιγμή που διαπράττουνε την αμαρτία. Και φυσικά πιστεύουν στη δική τους δυνατότητα απουσίας, γι’ αυτό μετά κρύβονται. Το καλοκαίρι τίποτα δεν κρύβεται, του αντιγύρισε. Ήταν αρχές Ιουνίου, το καλοκαίρι είχε φτάσει φορτωμένο υποσχέσεις. Ζωής και χαράς. Έτσι συμβαίνει και στον έρωτα, ξανάρχισε. Κάποια στιγμή, από διαρκής παρουσία, ο άλλος γίνεται εναλλάξ παρών και απών, κάποιες στιγμές υπάρχει και κάποιες άλλες χάνεται σε αδιαπέραστο ρευστό.

Συνέχισαν τη συζήτηση ώρα μετά στην απροσδόκητη και τεραστίων διαστάσεων μπανιέρα του ξενοδοχείου. Όμως δεν πρέπει να μας απελπίζει η απώλεια του παραδείσου, του είπε. Τότε αρχίζει η αληθινή ζωή. Μπήκαν για να ξεπλύνουν το αλάτι, την άμμο, τον ιδρώτα και τα υγρά που γυάλιζαν κυλώντας στους μηρούς τους. Γρήγορα βούλιαξαν στο χλιαρό νερό κι επέστρεψαν στην ιστορία του παραδείσου. Εκεί παίζονται όλα, να μάθεις να υπάρχεις με τις εναλλαγές της παρουσίας και της απουσίας. Όπως το βρέφος, βγαίνει από την κοιλιά της μάνας του και προσπαθεί να αντέξει την αγωνία των εξαφανίσεών της. Η κουβέντα πάλι κόπηκε στα μισά κι αφέθηκαν σε κύματα παλμών ψαλμών σπασμών.

Αργά τη νύχτα στο δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο, εκείνος είπε: Μόνο που πάντα πρέπει να υπάρχει ένας παράδεισος. Όλη η ιστορία της ζωής, του έρωτα, της δημιουργίας, είναι μια ιστορία νοσταλγίας. Δεν του απάντησε. Ώρα μετά, πριν κλείσουνε βαριά τα μάτια της, κάτι ψιθύρισε, εκείνος είχε ήδη κοιμηθεί, τα λόγια της τα άκουσε μονάχα ο άνεμος. Την άλλη μέρα φύγανε από το νησί, απ’ το κατάστρωμα έβλεπαν το ξενοδοχείο να μικραίνει.

ΥΓ.: Αυτή τη φορά το Hotel Memory συνδυάζει Εγγονόπουλο και θέρος…