Στο γραμματοκιβώτιό μου βρίσκω μια επιστολή… Σε μικρές σελίδες κομμένες από κάποιο σημειωματάριο, με την αβέβαιη καλλιγραφία του Η.Μ., διαβάζω την εξομολόγησή του. Καμιά φορά, οι ερωτικές επιστολές χάνουν το δρόμο για τον πραγματικό τους παραλήπτη και παίρνουν άλλους, πιο στοργικούς, πιο ασφαλείς, λιγότερο απειλητικούς ίσως. Γίνονται εξομολογήσεις σ’ ένα φίλο. Μπορεί κι αυτό όμως να είναι ένα παιχνίδι μόνο. Ένα παιχνίδι γοητείας.
Απ’ την επιστολή του αντιγράφω ένα απόσπασμα, που συμπυκνώνει αναδρομικά την ερωτική συνάντηση:
«… φεύγοντας άφηνε πίσω της μια λεπτή γραμμή χώματος, την πρόσεξα καθώς στεκόμουν στην εξώπορτα, ακουμπισμένος στο κούφωμα, ενώ εκείνη περίμενε να ανέβει το ασανσέρ, σε εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα αμηχανίας, νωχέλειας και εκπληρωμένης επιθυμίας, ήταν ένα μακρόστενο βουναλάκι που ξεκινούσε ανάμεσα στα πόδια μου και έφτανε μέχρι τα δικά της, έφτασε ο θάλαμος, μου έστειλε ένα φιλί φέρνοντας το χέρι στο στόμα της, άνοιξε την πόρτα και χάθηκε. Μπήκα κι εγώ στο σπίτι. Παντού από τον προθάλαμο μέχρι την κουζίνα, το ψυγείο ως τον νεροχύτη, το σαλόνι και την πολυθρόνα όπου καθόταν, στο υπνοδωμάτιο και γύρω από το κρεβάτι, μέχρι το μπάνιο και μπροστά στη βιβλιοθήκη υπήρχαν διάδρομοι από μια λεπτή γραμμή χώματος, μια συνεχιζόμενη ροή, αλλού έβλεπες δύο αναχώματα να τέμνονται, αλλού να προχωρούν παράλληλα και να γυρίζουν πίσω απότομα, όλη αυτή την ώρα στις μετακινήσεις της άφηνε πίσω της μια λεπτή γραμμή χώματος, σκεφτόμουν πως αν άνοιγα τα παράθυρα θα φυσούσε ο αέρας και θα το σκόρπιζε, θα χάνονταν οι διαδρομές της, μια λεπτή γραμμή νοτισμένου χώματος».
Δεν θα απαντήσω στην επιστολή του. Ωστόσο ήθελα πολύ να τον ρωτήσω κάτι… Ξαναδιαβάζω το απόσπασμα και συλλογίζομαι το χώμα. Σύμβολο άραγε ποιου πράγματος;
Όλοι μοιάζουμε με έναν ηθοποιό 