ΑΣΘΕΝΕΙΑ
Παράφορος ήταν ο έρωτας. Και είναι·
ζει στα καθέκαστα του βίου
τώρα –περίσταση εξαιρετική–
προβάλλει την μορφή της απελπισίας·
σπαραγμοί και καινούργιο αιματοκύλισμα των αισθημάτων
μας καλούν σ’ αυτήν εδώ την δοκιμασία.
Απώλεσε η γαλήνη την επιφάνειά της
ξαναβρίσκω όσα είχα μοχθήσει να χάσω
η αβεβαιότητα υπεράνθρωπων καταστάσεων μας θωρεί
η ενσύνειδη προσπάθεια μαζί να τα κοιτάμε όλα
παρηγορεί την αγωνία, μα την αυξάνει.
Νικόλαος Κάλας, Οδός Νικήτα Ράντου
Αποδέχομαι κι εγώ την πρόταση του Αθήναιου, αν και δεν πολυπιστεύω σε τέτοιους τρόπους αντίστασης. Όχι πως περιφρονώ τη δύναμη της ομορφιάς, τη δυνατότητά της να μας παρηγορεί και να μας στηρίζει στα χειρότερα, φοβάμαι όμως πως αυτό δεν φτάνει… Πάντως, για να συνεχιστεί η αλυσίδα, θα καλέσω τις:
Maroulitaa
passer-by
evee
και Magica
να συνεχίσουν την αντίσταση ή το παιχνίδι.
Ας βάλω κι ένα βίντεο, έτσι για να ακολουθήσω πλήρως το σκεπτικό του Librofilo έτσι όπως το διαμόρφωσε ο Αθήναιος. Είναι το Adagietto από την 5η Συμφωνία του Μάλερ και τη Philadelphia Orchestra διευθύνει o Christoph Eschenbach.
Όλοι μοιάζουμε με έναν ηθοποιό 
Jason said
Όμορφο το ποίημα.
Grandman/Badpupil/Aris said
Μην κάνεις ό,τι κάνουν οι πολλοί. Μην τρελλαίνεσαι. Μάζεψε τον εαυτό σου. Μην γίνεσαι κάθε μέρα ηθοποιός. Θυμήσου. Όχι μόνον την Αργεντινή αλλά και την πόλη του Κάδμου.
φιλί, από τον ξέρεις ποιον
Υ.Γ.
Κι ύστερα το ποίημα θα αναδυθεί σαν αερόστατο σε μαυρισμένο ουρανό.
Κι εσύ θα χαρείς με την καρδιά σου. Όπως τότε μικρή.
Rayuela said
Καλέ μου κακέ μαθητή. Μακάρι να ήταν μόνο αυτά που κάνουμε μαζί με τους πολλούς. Τέτοια παιχνίδια εννοώ. Όσο για την προτροπή να μη γίνομαι κάθε μέρα ηθοποιός, εδώ, εννοώ στον τίτλο αυτού του μπλογκ, η λέξη έχει την αντίθετη ακριβώς σημασία από την τρέχουσα. Οι δικοί μου ηθοποιοί δεν παίζουν, είναι. Κρατώ όμως και το «Μην τρελαίνεσαι. Μάζεψε τον εαυτό σου» αν και ίσως αλλιώς απ’ ό,τι εδώ το εννοείς, αλλά και το «Θα χαρείς με την καρδιά σου. Όπως τότε μικρή», αν και πάλι πρέπει να πω ότι και τώρα μεγάλη μου δίνεται ενίοτε η χάρη να χαρώ με την καρδιά μου. Και να πονέσω επίσης.
Την πόλη του Κάδμου, ε; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό, για κάποιο λόγο ακόμη. Ίσως σ’ αυτή την πόλη η φαντασίωση υπερτερεί πάντα συντριπτικά της πραγματικότητας.
Ήθελα τόσο να σε δω πριν φύγω, ως συνήθως. Αλλά θα τα πούμε οπωσδήποτε άμα τη επιστροφη… Καλό Μάιο δηλαδή…
passer by said
Efxaristo gia tin prosklisi, alla de mporo na apantiso giati den exo eukoli prosvasi sto internet.
‘η ενσύνειδη προσπάθεια μαζί να τα κοιτάμε όλα
παρηγορεί την αγωνία, μα την αυξάνει’
Diladi kati san psaxnoume pantou mia apantisi alla vriskoume pio polles ap oses antexoume na epeksergastoume?